Nieuws

Drie jaar geleden overleed Jan Alberts en weduwe Berty zette hun onderneming, wat ook een dierenbegraafplaats uiteindelijk is, in Pesse voort. Zoon Edger hielp (samen met zijn twee zussen) al bij het onderhoud en het begraven.

Afgelopen jaar besloot hij naast zijn werk als projectleider in de woningbouw, de dierenbegraafplaats over te nemen. „Mijn moeder en ik deden al veel samen. Zij kan het nu wat rustiger aandoen en zelf kiezen wanneer en wat ze doet,” geeft Edger aan. „Dat geeft een boel rust, maar ik vind het fijn om er nog mee bezig te zijn, want het is prachtig en waardevol werk”, aldus Berty.

Vijfendertig jaar geleden (1985) overleed de opa van Edger Alberts en daarmee kwam de boerderij van de familie met omliggende percelen vrij. De boerderij was toen al twee generaties in de familie. Een oom van Edger kwam met vrouw en kinderen bij zijn moeder op de boerderij, maar het stopte als agrarische onderneming. Een deel van het perceel grenzend aan de snelweg, open landbouwgrond en een bosje, kwam aan Edgers vader Jan toe.

Met echtgenote Berty besloot hij er een dierenbegraafplaats aan te leggen. „Dat ging nog niet zo makkelijk”, kijkt Berty terug. „We deden begin 1996 de aanvraag, maar dat moest niet alleen bij de gemeente, maar ook naar de provincie. Voordat je dan antwoord hebt, daar gaat aardig wat tijd overheen. Daar de aanvraag positief door de gemeente en provincie werd ontvangen zijn we eigenlijk al begonnen voordat alle vergunningen rond waren. Toen dat na anderhalf jaar dan eindelijk gelukt was (1997), hadden we al een aantal dieren een mooie rustplaats gegeven.”

„Iedere eigenaar heeft zijn of haar eigen wensen, we proberen altijd zoveel mogelijk aan die wensen te voldoen”, zegt Berty. „We hebben altijd eerst telefonisch contact en bespreken wat mensen graag willen en hoe we dat uit kunnen voeren. Het overlijden van een huisdier is over het algemeen niet plotseling. Het dier mankeert wat, is oud en de datum van overlijden kan dan afgestemd worden met de dierenarts en met ons. Mensen komen vanuit het hele land hiernaartoe. We hebben zelfs een hond hier liggen die helemaal uit Limburg kwam. Die mensen hadden tijdens een vakantie rondgewandeld en gezien hoe het er hier uitziet. De stilte van het bos, het gefluit van de vogels, dat trok hen zó aan dat de afstand er niet toe deed. Hun hond moest en zou hier begraven worden.”

Voor het begraven van het huisdier kan gekozen worden uit een speciaal vervaardigde kartonnen doos, een handgemaakte kist of zo direct in de aarde, maar dan wel op een bed van stro. De dozen worden hier in Hoogeveen gemaakt en Edger maakt zelf de kisten. „Ik ben altijd bezig, mag graag knutselen, dus het maken van de kisten is een mooi karweitje. Er zijn standaard maten kisten, maar ik kan ook precies de maat maken die nodig is.”

Dat dat soms niet nodig is, is ook een keer gebeurd, Berty en Edger moeten beiden lachen als ze eraan terugdenken. „Er belde een heel verdrietige mevrouw op dat haar jonge katje was overleden. Het was winter en het had gevroren. Het diertje was waarschijnlijk door de gladheid van de schutting gevallen, maar aan het halsbandje blijven haken en zo gestikt. Ik maakte een kistje voor een jong katje, maar toen die mevrouw aankwam bleek het katje bevroren te zijn. Dat was op zich niet het probleem, maar daardoor was het heel lang geworden. Tja dan kun je maatwerk leveren of moet je even geduld hebben voordat het past!”

Als er gekozen wordt het huisdier te begraven, dan is dit voor de duur van drie jaar, waarvoor grafhuur betaald wordt. Tegen het einde van deze termijn wordt er contact opgenomen met de eigenaar en wordt overlegd of de periode verlengd wordt of dat het graf geruimd mag worden. In dat laatste geval graven we de overblijfselen op en die gaan in de knekelkuil. „Hoe een dier begraven wordt, dat is heel verschillend”, zegt Berty. „Sommige mensen zijn heel nuchter, maar er is ook veel verdriet. Het beestje heeft deel uitgemaakt van het gezin, waar je jaren mee geleefd en voor gezorgd hebt en waar je afscheid van neemt. Jan is uiteindelijk ook uitvaartbegeleider geworden en hoe mensen reageren en wat je voor ze kan betekenen, dat verschilt niet zoveel. Ook krijg je heel mooie en bijzondere gesprekken met de eigenaren. Nadat het dier in het graf geplaatst is, kunnen mensen zelf het grafje dichten of wij doen dat. We gaan aansluitend meestal even zitten in de ontvangstruimte. Daar neem ik alle tijd. Dan komen de verhalen net als bij een uitvaart van een mens; verhalen met een lach en een traan.”

Het terrein heeft nu een oppervlakte van 900 vierkante meter en er liggen zo’n 650 dieren begraven. Ook het uitstrooien van de as van het overleden huisdier en het plaatsen van een gedenksteen behoort tot de mogelijkheden. Hoeveel dieren er per week begraven worden? Daar is geen peil op te trekken. Edger: „We hebben een keer drie dieren op één dag gehad, maar ook een periode van een maand niet een. Ach het werk valt mee, ik mag graag spitten. Als ik de afmetingen van de doos of kist weet, kan ik beginnen. Boven het omhulsel moet tenminste 50 centimeter aarde komen. In vorstperiodes leg ik een dikke laag blad als isolatie op de grond waar de eerstvolgende grafjes kunnen komen. Dan komt er geen vorst in de grond en kan je gemakkelijk graven. Ik heb me maar één keer verkeken op de maat. Er zou een grote hond komen, een dog en die zou zonder kist begraven worden. Toen het dier gebracht werd bleek het bijna als een kalf zo groot en moest ik er nog bijna een halve meter bij aan graven.’’

Waar Jan Alberts de derde generatie vertegenwoordigde die op dit land werkte, zo is Edger er trots op dat hij als vierde generatie Alberts verbonden blijft met deze grond. „Ik had er eigenlijk niet zo over nagedacht, hielp graag bij het onderhoud en zag hoe mijn ouders voldoening haalden uit het verzorgen van de uitvaart van een geliefd huisdier. Toen mijn moeder afgelopen jaar aangaf dat het toch wel veel werd, wist ik ineens dat ik deze onderneming voort wilde zetten.

Afgelopen najaar was het zover en zou de officiële overdracht plaatsvinden. Vlak voor die tijd kreeg Berty een herseninfarct. „Dat was schrikken ja, maar ik ben er heel goed vanaf gekomen. Ik voel me prima, maar we hebben het wel even rustig aan gedaan.” De sleuteloverdracht heeft ondertussen plaatsgevonden en Edger draagt nu de verantwoordelijkheid voor het verzorgen van een passend afscheid voor ieder huisdier dat op ’t Hunebed de laatste rustplaats krijgt.